David Lynch: Een unieke legacy van films

In de pilot -aflevering van Twin Peaks legt David Lynch meesterlijk het alledaagse ritme van het dagelijkse leven op een middelbare school vast. Een student sluipt een sigaret, een andere wordt opgeroepen naar het kantoor van de directeur en de aanwezigheid wordt in een klaslokaal genomen. Deze rust is verbrijzeld wanneer een politieagent binnenkomt en fluistert tegen de leraar. Een schreeuw doorboort de lucht en door het raam wordt een student over de binnenplaats gezien. De leraar worstelt om tranen tegen te houden, zich schrap voor een aankondiging. De camera van Lynch richt zich vervolgens op een lege stoel in de klas, terwijl twee studenten een wetende blik uitwisselen, zich realiseren dat hun vriend Laura Palmer niet langer bij hen is.

David Lynch heeft altijd uitblinken in het vastleggen van de oppervlaktedetails van het leven, maar hij duikt voortdurend dieper en onthult een verontrustende onderstroom. Deze scène van Twin Peaks omvat de essentie van zijn carrière - een naadloze mix van het gewone en de griezelige. Toch is het niet het enige bepalende moment in het oeuvre van Lynch. Zijn uitgebreide oeuvre, verspreid over vier decennia, biedt een overvloed aan scènes die bij elke fan uniek resoneren. De term 'Lynchian' belichaamt deze ongrijpbare, dromerige kwaliteit die zijn legendarische status heeft gecementeerd. De moeilijkheid om zijn overlijden te accepteren, ligt in het feit dat hij een unieke stem had, maar zijn aantrekkingskracht varieerde sterk onder zijn publiek.

De invloed van Lynch is zo diepgaand dat het hem een ​​plaats heeft opgeleverd onder de zeldzame weinigen die een nieuw bijvoeglijk naamwoord hebben geïnspireerd. In tegenstelling tot termen als "Spielbergian" of "Scorsese-achtig", die specifieke stilistische elementen aangeven, legt "Lynchian" een breder, verontrustender gevoel vast dat verwant is aan "Kafkaesque." Deze term weerspiegelt het doordringende gevoel van onbehagen en desoriëntatie dat zijn werk doordringt.

Voor veel ontluikende filmliefhebbers was het kijken naar ERASERHEAD een overgangsritueel. Scott's tienerzoon, jaren later, begon zelf aan deze reis, zelfs Binging Twin Peaks met zijn vriendin tijdens het Windom Earle -tijdperk van seizoen 2. Lynch's werk bezit een tijdloze kwaliteit, zoals blijkt uit Twin Peaks: The Return in 2017, waar de slaapkamer van een kind de jaren 1950 evokeert, compleet met cowboy trims - A -knik naar Lynch's eigen kindertijd. Toch bestaat deze nostalgische setting binnen een bizar, lynch-vervaardigd universum met dimensionale klonen en intens geweld.

Ondanks de trend van Hollywood om nostalgische inhoud nieuw leven in te blazen, tartten Lynch's Twin Peaks: de terugkeer de verwachtingen door de belangrijkste tekens van de originele serie niet op een conventionele manier opnieuw te introduceren. Zijn weigering om te voldoen aan Hollywood -normen wordt verder geïllustreerd door zijn ervaring met Dune , een film die, ondanks zijn commerciële falen, onmiskenbaar Lynchiaans blijft. Zijn worsteling met het project is gedetailleerd in het boek van Max Evry, een meesterwerk in wanorde . Zelfs temidden van het epische verhaal van Paul Atreides, gaat Lynch's kenmerkende beelden - zoals de beruchte machine voor kat/rattenmelk - uit.

Lynch's werk gaat niet alleen over verontrustende beelden; Het bevat ook schoonheid, zoals te zien in de olifantenman . Deze film, die zich afspeelt in een verontrustende historische periode, is zowel ontroerend als mooi en weerspiegelt de harde realiteit van Sideshow Exploitation en de zachte geest van John Merrick. Ook dit is 'Lynchian' - een mix van duisternis en schoonheid.

Proberen om het werk van Lynch in genres of tropen te categoriseren, is zinloos, maar zijn films zijn onmiddellijk herkenbaar. Zijn fascinatie voor de wereld onder de onze, vaak onthuld door letterlijke gordijnen, is een terugkerend thema. Blue Velvet is een voorbeeld van dit en presenteert een schijnbaar idyllisch Amerikaanse stad dat een sinistere onderbuik verbergt. De film, beïnvloed door Americana en Surrealism uit het midden van de eeuw, toont de unieke visie van Lynch. Een documentaire die zijn connectie met The Wizard of Oz onderzoekt, benadrukt verder de eclectische invloeden die zijn werk vormen.

De impact van Lynch op de bioscoop strekt zich uit tot nieuwere generaties filmmakers. Zijn invloed is duidelijk in werken als Jane Schoenbrun's I Saw the TV Glow , met scènes die doen denken aan de stijl van Lynch. Regisseurs zoals Yorgos Lanthimos, Robert Eggers, Ari Aster, David Robert Mitchell, Emerald Fennell, Richard Kelly, Rose Glass, Quentin Tarantino en Denis Villeneuve hebben allemaal inspiratie getrokken van Lynch, met elementen van zijn surrealistische, buitengewoon andere esthetic in hun films.

David Lynch is misschien niet de favoriete filmmaker van iedereen, maar zijn rol als een cruciale figuur in de bioscoop valt niet te ontkennen. Zijn films, die vaak een gevoel van nostalgie oproepen terwijl ze de verontrustende daarachter verkennen, blijven inspireren. Terwijl we naar de toekomst kijken, blijven we zoeken naar die 'Lynchische' elementen die op de loer liggen net onder het oppervlak.

David Lynch en Jack Nance op de set van ERASERHEAD.